කවුරුවත් නෑ

ජීවිතේ වැරදුන තැන්
හදාගන්න උත්සාහ කරද්දී
ආයෙ ආයෙත් මට වැරදුනා.
හැමෝගෙම ප්‍රශ්න වලදි
වචනයකින් පවා
මම හැමෝගෙම සතුට ගැන හිතුවෙ
මගෙ සතුට අමතක කරලා

ඒත්
මගෙ සිත කඩා වැටෙද්දී,
මගෙ සිත හඩා වැටෙද්දී
කවුරුවත් නෑ
මගෙ ලග...
දුක හිතුනත්
ඒ ගැන හිතන්
හිතක් නෑ මට...
ජිවිතේ කිසි දෙයක්
බලාපොරොත්තු වුනේ නෑ මම
ජිවිතයම අවිනිශ්චිත නිසා..
මහා රුකක් වෙලා
හෙවන දුන්නාට
වැස්ස පෑයුවාම
හැමෝම යන්න යනවා...
ජීවිතේ මට බොහෝ දේ කියා දුන්නාට,
මම ආයෙමත්
උන් තැනටම ඇවිත් නවතිනවා.,
තැලෙන යකඩයක් වගේ
මම හැමදාම තැලෙනවා.
මුවහත වෙනුවට මම මොට වෙනවා.මගේ හිත මේතරම්ම රිදවන්නේ
මට හිතක් නිසා වෙන්න ඇති...
ඒත් මගෙ මතකය තුල
ඔයා ජීවත් වෙනවා.
හැමදාමත් ඔයා මතකයක් විතරමයි
ඒත් එදා වගේම
ඔයාගෙ හැම හුස්මකටම
මම අදත් ආදරෙයි....