ජීවිතයම අවතැන් කල

දම්පැහැ අහස් කුස
චමත්කාරයි දකින්නට..
පෙලින් පෙල හැපෙන රල
සිපගනී වෙරළ
අතොරක් නැතිව..
මලින් මල රොන් උරමින්
දගකරන සමනල් කැල
පියබා ගිහින් වෙන අහකට
මල් යායම මිලින කර..
මුකුලිත වන නෙක පියුම් දැක
සරයි සුවදට පෙම් කරමින..
ඉතින් දවසක මිහිදන් වන
ජීවිතයම අවතැන් කල
ප්‍රෙමයක් තව කුමටද..
සැනසුමක් සිත නොදකින.